Χένρικσεν: «Δεν θέλω να ακούω για τη Ριζούπολη»

Δείτε ένα μέρος όσων είπε στο «Sport24.gr»:

Για τον Παναθηναϊκό:

Πήγα στην Ελλάδα για μία εβδομάδα και μίλησα με τον Μίκλαντ, ο οποίος ήταν ακόμη στο κλαμπ και μετά μίλησα και με τον ‘καπετάνιο’. Και μετά από συζητήσεις δύο ημερών, φτάσαμε σε συμφωνία. Δεν το περίμενα ποτέ ότι θα μείνω έξι χρόνια. Το πρώτο μου συμβόλαιο ήταν για τρία χρόνια και είπα μέσα μου ‘τόσο θα μείνεις εδώ, μετά θα γυρίσεις στη Δανία.

Ήμουν πολύ χαρούμενος που έπαιζα πια στην πρώτη κατηγορία με την AB, αλλά ήθελα μέσα μου και να δοκιμάσω τις δυνατότητές μου στο εξωτερικό. Πάντα ο κόσμος στην Ελλάδα ήταν καταπληκτικός απέναντί μου κι απέναντι στην οικογένειά μου. Και πάνω απ’ όλα οι φίλοι του Παναθηναϊκού. Όλη η οικογένειά μου λατρεύει την Ελλάδα. Πάντα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας, επειδή περάσαμε έξι καταπληκτικά χρόνια. Έχω κι εγώ πολύ μεγάλο σεβασμό κι αγάπη προς τον κόσμο του Παναθηναϊκού κι όλους τους Έλληνες.

Ειδικά στα πρώτα χρόνια μου στην Ελλάδα παίξαμε το καλύτερο ποδόσφαιρο στην ελληνική Λίγκα και πιστεύω ότι αξίζαμε να πάρουμε τουλάχιστον ένα πρωτάθλημα ακόμα. Ιδίως με την ομάδα του Κυράστα τη σεζόν 1999/2000, αλλά και τα επόμενα χρόνια. Είχαμε καταπληκτική ομάδα κι έναν σπουδαίο προπονητή. Αλλά και πιο μετά με τον Μαρκαριάν που κάναμε όλες αυτές τις επιτυχίες στην Ευρώπη. Το σουτ του Βλάοβιτς με την Μπαρτσελόνα το σκέφτομαι και λέω στην μπάλα… ‘μπες, απλά μπες’. Ξέρεις, έπειτα από τόσα χρόνια σκέφτομαι πολλά ματς της καριέρας μου κι αυτό είναι ένα παιχνίδι για το οποίο αισθάνομαι πολύ άσχημα και στεναχωριέμαι γιατί χάσαμε μία πολύ μεγάλη ευκαιρία.

Για τη Ριζούπολη: 

Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να ακούω τη συγκεκριμένη λέξη. Διότι συνέβησαν πάρα πολλά εκείνο το απόγευμα. Μα αν θες τη γνώμη μου, αν ήμασταν λίγο πιο σοφοί σε εκείνο το ματς, δεν θα έπρεπε να έχουμε ξεκινήσει ποτέ τον αγώνα! Μετά από κάποια χρόνια, ο Ολυμπιακός, όταν πετάχτηκε κάτι σε έναν ποδοσφαιριστή του, πήραν την ομάδα κι έφυγαν. Θα έπρεπε να έχουμε κάνει κι εμείς το ίδιο εκείνο το απόγευμα, διότι οι συνθήκες ήταν απαράδεκτες.

Δεν μπορούσες να παίξεις ποδόσφαιρο έτσι… Όταν φτάσαμε στα αποδυτήρια και κατεβήκαμε από το πούλμαν, δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε απ’ τα αντικείμενα που μας πετούσαν και απ’ την πίεση που δεχόμασταν από τον κόσμο κι έπρεπε να σχηματίσουν οι αστυνομικοί κάτι σαν αψίδα για να περάσουμε από κάτω. Όταν κάναμε προθέρμανση, τρέχαμε σε έναν μικρό κύκλο στο κέντρο του γηπέδου, γιατί μας πετούσαν φωτοβολίδες και δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε στην περιοχή.

Εκείνη τη στιγμή λοιπόν, κάποιος από την ομάδα μας έπρεπε να έχει πάρει πάνω του την κατάσταση και να πει ‘πάμε παιδιά, δεν μπορούμε να παίξουμε με αυτές τις συνθήκες’. Να παίζαμε τον αγώνα κάποια άλλη στιγμή, ίσως κεκλεισμένων των θυρών, μετά από όσα είχαν γίνει στη Ριζούπολη. Αν έφτανες δίπλα στη γραμμή, είχες το μυαλό σου κυρίως στο πως δεν θα δεχόσουν κάποιο αντικείμενο κι όχι πως θα σταματήσεις τον αντίπαλό σου. Δεν μας πετούσαν μικρά αντικείμενα, όπως π.χ. αναπτήρες, αλλά πολύ πιο βαριά κι ακόμα πιο επικίνδυνα. Στα αποδυτήρια υπήρχαν επίσης διάφοροι περίεργοι τύποι…».

Τι θα έλεγε σήμερα στους παίκτες: 

«Αν έμπαινα στα αποδυτήρια της Λεωφόρου, θα έλεγα στους παίκτες πρώτα απ’ όλα να σέβονται το κλαμπ και όλα όσα αντιπροσωπεύει αυτό το σήμα. Θα τους έλεγα επίσης πως είναι… σταρ, απλώς δεν το γνωρίζουν ακόμα. Και είναι στο χέρι τους να το πετύχουν. Αν δουλέψουν σκληρά και είναι αφοσιωμένοι σε αυτό που κάνουν μπορούν να κάνουν σπουδαία πράγματα»