Γραμμός: «Σημαντική η αναγνώριση του κόσμου, 50 χρόνια μετά»

«Θεωρώ πως είμαστε τυχεροί που το ζήσαμε όλο αυτό, διότι βρεθήκαμε όλοι μαζί εκεί με αρχηγό τον Φέρεντς Πούσκας, έναν εκ των τριών κορυφαίων ποδοσφαιριστών του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, να βιώσουμε αυτή την περιπέτεια που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως θα εξελιχθεί. Ένα μεγάλο ποσοστό για εκείνη την πορεία οφείλεται στον Πούσκας, ο οποίος μας έδωσε την αυτοπεποίθηση και μας βοήθησε να φτάσουμε εκεί που φτάσαμε.

Ήμασταν όλοι Έλληνες που αγαπούσαμε τον Παναθηναϊκό, είχαμε ζυμωθεί στην ομάδα και φυσικά υπήρχε και ταλέντο. Ξεκινήσαμε αυτή την πορεία και περάσαμε από Ζενές Ες, Σλόβαν, Έβερτον και Ερυθρό Αστέρα για να φτάσουμε στον τελικό. Το γκολ στον Ερυθρό Αστέρα, που έκανα επέλαση και μοίρασα το γκολ στον Αριστείδη τον Καμάρα ήταν καθοριστικό, διότι στην ρεβάνς μας έδωσε την δυνατότητα να παίξουμε πολύ όμορφο ποδόσφαιρο και να προκριθούμε με το 3-0».

Κάτι που να σας έχει μείνει περισσότερο εσάς;

«Όταν ξεκινήσαμε μας έλεγε ο Πούσκας πως είμαστε 11 ενάντια σε 11 και πρέπει να παίξουμε για να κερδίσουμε πολλά πράγματα, ενώ αν χάναμε δεν θα έτρεχε και τίποτα, δεν μας ήξερε κανένας. Σιγά σιγά έμαθε ο κόσμος ποιος είναι ο Παναθηναϊκός και ποια ήταν η Ελλάδα και με την εμψύχωση του Πούσκας φτάσαμε στον ημιτελικό με τον Ερυθρό Αστέρα. Στο Λονδίνο μείναμε 15 ημέρες και υπήρχαν παντού ελληνικές σημαίες, αλλά και όλων των ομάδων. Τους είχε ενθουσιάσει όλους στη χώρα μας αυτή η πορεία και υπήρχαν 40.000 Έλληνες στον τελικό. Όλη αυτή η εμπειρία ήταν πρωτόγνωρη για εμάς και είναι κάτι που μας μείνει ανεξίτηλο και έχει μείνει σε όλο τον κόσμο, ανεξάρτητα από τον σύλλογο που υποστηρίζεις. Τότε παίζαμε για την Ελλάδα.

Σχετικά με τον τελικό αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση, προτού βγούμε για το δεύτερο ημίχρονο, ήταν πως βρέθηκα απέναντι από τα αποδυτήρια του Άγιαξ. Εκεί είδα τον Κρόιφ να βρίσκεται και να καπνίζει, κάτι που στα δικά μου μάτια έμοιαζε αδιανόητο. Ήταν κάτι που μας στιγμάτισε και μου έχει μείνει. Αυτό ήταν και το μεγάλο του μειονέκτημα. Επρόκειτο για μια τεράστια προσωπικότητα και νιώσαμε υπερηφάνεια που τεθήκαμε αντιμέτωποι μαζί του, αλλά και με τους συμπαίκτες του. Είχαμε βιώσει κάτι πρωτόγνωρο και κάναμε την αρχή για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Σχεδόν κανένας δεν θυμάται τους τίτλους, αλλά ένα γεγονός σαν αυτό, 49 χρόνια μετά, σίγουρα έχει σημαδέψει τους πάντες. Η μεγαλύτερη παρακαταθήκη είναι αυτό που βιώνουμε μέχρι σήμερα και η υστεροφημία είναι το σπουδαιότερο πράγμα που μπορεί να αποκτήσει κάποιος».