Ακροβατώντας σε ένα θολό μέλλον

Γράφει ο Μάριος Μπούλης

Το μπαμ έγινε, το ηλεκτροσόκ επήλθε και ο Παναθηναϊκός από το βράδυ της Τρίτης (12/04) έχει αλλάξει, όχι ένα, αλλά πολλά πρόσωπα, τόσο στο διοικητικό, όσο και στο τεχνικό επιτελείο του. Παρελθόν ο Δημήτρης Πρίφτης, παρελθόν ο Νίκος Παππάς, παρελθόν ο Δημήτρης Διαμαντίδης, παρελθόν (οσονούπω) ο Τάκης Τριαντόπουλος, πιθανώς παρελθόν ο Φραγκίσκος Αλβέρτης. Θυμίζει σκηνικό… ταινίας, όταν τα γραφεία ενός πολυόροφου κτιρίου που ήταν γεμάτα από κόσμο, είναι απλά φωτισμένα, αλλά πλέον κανείς δεν είναι εκεί. Ακούς μονάχα βήματα. Ένας άνθρωπος εμφανίζεται και κάθεται σε μία καρέκλα, ανάμεσα σε ένα διαλυμένο τοπίο, φέρνοντας στο μυαλό του εικόνες από το παρελθόν, όταν και αυτός βρισκόταν εκεί, από άλλο πόστο. Ο Αργύρης Πεδουλάκης καλείται σε έναν διαφορετικό ρόλο, αυτόν του τεχνικού διευθυντή, σε έναν τρίτο ρόλο τιμώντας τον Παναθηναϊκό. Πώς φτάσαμε όμως ως εδώ;

Άρρωστη κατάσταση

Πρέπει να δούμε ποια ήταν τα προβλήματα που είχε ο Παναθηναϊκός μέχρι και τις 12/04, όπως αυτά βγήκαν στη δημοσιότητα και όπως φανερώνονταν μέσα από το αγωνιστικό υπόβαθρο της ομάδας. Έχουμε και λέμε:

• Αποτυχία οικονομικής σταθερότητας στο πλάνο έσοδα/έξοδα, με αποτέλεσμα την οικονομική ένεση της τάξεως των 3 εκατομμυρίων ευρώ από τον ιδιοκτήτη της ΚΑΕ
• Αποτυχία στον εντοπισμό παικτών που στο διαμορφωθέν μπάτζετ θα μπορούσαν να προσφέρουν άμεσα ή σε μακροχρόνιο σκέλος στην ομάδα
• Αποτυχία ανανέωσης παικτών από το ρόστερ της περσινής σεζόν που θα μπορούσαν να βοηθήσουν, έως και να κάνουν τη διαφορά (Χεζόνια-Μήτογλου)
• Αποτυχία ενίσχυσης του ελληνικού κορμού με παίκτες που θα μπορούσαν να προσφέρουν στο παρόν και το μέλλον του συλλόγου
• Αποτυχία στην πορεία της ομάδας στη Euroleague και κατάληψης της 13ης θέσης μεταξύ 15 ομάδων και ενώ αποβλήθηκαν οι ρωσικές ομάδες
• Αποτυχία στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος
• Αποτυχία ως προς τη διεκδίκηση του πλεονεκτήματος έδρας για τα playoffs της Basket League
• Αποτυχία στις αναμετρήσεις με τον Ολυμπιακό με μόλις μία νίκη σε πέντε αναμετρήσεις
• Αποτυχία στη δημιουργία αγωνιστικής φιλοσοφίας που θα διέπει τον Παναθηναϊκό
• Αποτυχία ως προς το κλίμα που υπάρχει στα αποδυτήρια μεταξύ των παικτών

10 αποτυχίες. Όχι μία ή δύο, αλλά δέκα. Το άρρωστο της υπόθεσης, διότι περί αρρώστου πρόκειται, είναι ακριβώς και το πρόβλημα που διέπει διαχρονικά τον Παναθηναϊκό την τελευταία δεκαετία: η ακροβασία μεταξύ πραγματικότητας και ρομαντισμού. Όντως είναι αποτυχία το γεγονός ότι σε ένα πλάνο που η ΚΑΕ θα πρέπει να λειτουργεί αποκλειστικά στη λογική έσοδα/έξοδα, χρειάστηκε η επέμβαση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου για να μην υπάρξει οικονομικό κραχ. Δεν μπορεί όμως σε μία ομάδα που υπάρχει (αναγκαστικά) χαμηλό ταβάνι λόγω μπάτζετ, να επιζητάς παράλληλα διάκριση στην Ελλάδα και μία αξιοπρεπή πορεία στην Ευρώπη. Δεν γίνεται να συνάδουν αυτά τα δύο σκέλη μεταξύ τους.

Ο σεβασμός για το τοτέμ

Το 1913 ο Σίγκμουντ Φρόιντ γράφει το έργο «Τοτέμ και Ταμπού», μέσα από το οποίο προσπαθεί να διατυπώσει μία θεωρία για τον πολιτισμό σε σχέση με την ψυχανάλυση. Περιγράφει επί της ουσίας τις πρωτόγονες φυλές της Αυστραλίας, αλλά και άλλων περιοχών, σε μία περίοδο που απουσιάζουν οι θρησκευτικοί και κοινωνικοί θεσμοί και αντί αυτών οι άνθρωποι χρησιμοποιούν το σύστημα του τοτεμισμού. Το σύστημα αυτό απαγορεύει τις αιμομικτικές σεξουαλικές σχέσεις και τη θανάτωση του ζώου- τοτέμ.

Ο Παναθηναϊκός είναι ένας οργανισμός που με το πέρας των χρόνων γιγαντώθηκε, έγινε μια τεράστια ευρωπαϊκή δύναμη στο μπάσκετ και μέσα σε αυτά τα 30 χρόνια είχα τα δικά του «τοτέμ», τον Φραγκίσκο Αλβέρτη και το Δημήτρη Διαμαντίδη. Δύο «σημαίες» που βγήκαν μπροστά στη δυσκολότερη στιγμή του συλλόγου, αποφασίστηκε η απεμπλοκή του Δημήτρη Γιαννακόπουλου από τα πεπραγμένα της ΚΑΕ και αν ο κόσμος τους σεβόταν μία φορά για όσα πρόσφεραν στο σύλλογο ως αθλητές, τους χειροκρότησε και τους σεβάστηκε δέκα φορές περισσότερο για αυτή τους την πράξη.

Υπάρχει, όμως, ένα μεγάλο «όμως». Δυστυχώς, ο Παναθηναϊκός δύο χρόνια παραπαίει αγωνιστικά. Ναι, πέρυσι πήρε το νταμπλ και φέτος κατέκτησε το Σούπερ Καπ και κοίταξε στα ίσα τον Ολυμπιακό στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος και αν ήταν λίγο πιο σοβαρός στο τελευταίο δεκάλεπτο, θα μπορούσε να στεφθεί πρωταθλητής. Δυστυχώς, όμως, η πορεία του «τριφυλλιού» δεν είναι ανοδική. Δύο χρόνια, σχεδόν, ο Παναθηναϊκός δεν ανέδειξε κάποιο συγκεκριμένο πλάνο. Σκεφτείτε το πιο απλό πράγμα. Δύο χρόνια ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να πείσει έναν point guard να έρθει στην ομάδα. Ακόμα και η ΑΕΚ των 19 ban έφερε τον Κίνο Κολόμ και ο Παναθηναϊκός συμφώνησε τέλος Οκτωβρίου με τον Γιόγκι Φέρελ για να φύγει μετά από ένα μήνα και να ακολουθήσει το Γενάρη ο τραυματίας και για άνω των έξι μηνών τραυματίας Στέφαν Γιόβιτς.

Το κακό στην προκειμένη περίπτωση ήταν πως ακριβώς επειδή είναι ο Διαμαντίδης και ο Αλβέρτης, ο κόσμος και τα media δεν μπήκαν στη λογική να κρίνουν τις κινήσεις τους ως GM. Στον Παναθηναϊκό κρίνονταν όλοι δηλαδή εκτός από τους δύο θρυλικούς παίκτες. Αυτό όμως είναι το προβλήματα που αναφέρθηκε και παραπάνω: ότι ο οργανισμός Παναθηναϊκός ζει μεταξύ της σκληρής πραγματικότητας των ανεπιτυχών αποτελεσμάτων και των λανθασμένων επιλογών στο σχεδιασμό και στο ρομαντισμό του παρελθόντος.

Ο Παναθηναϊκός είχε δύο ανθρώπους στη θέση του GM που, όπως και να το κάνουμε, δεν ήξεραν τη δουλειά. Και δεν είναι ότι δεν ήθελαν να μάθουν τη δουλειά, τα πράγματα είναι πολύ πιο ξεκάθαρα στο εν Ελλάδι μπάσκετ. Δεν υπάρχει κάποιος χώρος, κάποια σχολή που να μάθεις τη συγκεκριμένη θέση. Σκεφτείτε, ποιοι είναι οι γνωστοί Έλληνες GM; Ο Μάνος Παπαδόπουλος που είναι στη Ζενίτ και ο Χρήστος Σταυρόπουλος που είναι στη Μιλάνο. Άλλοι; Κανείς. Συν τοις άλλοις, δεν υπήρξε κάποια ενέργεια από το δίδυμο που θα μπορούσε να κριθεί ως επιτυχή κίνηση για τον σχεδιασμό του Παναθηναϊκού. Ακόμα και η μεταγραφή του Λευτέρη Μαντζούκα ήταν «δώρο» γνωστού επιχειρηματία που βρίσκεται διαχρονικά κοντά σε όλα τα τμήματα του Παναθηναϊκού, ενώ στην περίπτωση του Σαμοντούροβ, ο νεαρός αποφάσισε το λογικό: να πάρει μεταγραφή σε μία ομάδα που θα είχε περισσότερες πιθανότητες να αγωνιστεί.

Όλα αυτά δεν γράφονται για να βεβηλωθεί η ιστορία αυτών των δύο ανθρώπων, αλίμονο. Είναι τόσο μεγάλες προσωπικότητες ο Δημήτρης Διαμαντίδης και ο Φραγκίσκος Αλβέρτης που προφανώς δεν θα αλλάξει το status τους στην αγάπη των φίλων του Παναθηναϊκού, αλλά και ως προς το σεβασμό που λαμβάνουν από όλες τις ομάδες της Ευρώπης. Είναι, όμως, άλλη η ιστορία που κουβαλούν στις πλάτες τους και άλλη η δουλειά που έκαναν αυτά τα δύο χρόνια.

Το πρόβλημα ήταν η «ταυτότητα», όχι το αποτέλεσμα

Ο Δημήτρης Πρίφτης ήταν ανάμεσα στα άτομα που πλήρωσαν το μάρμαρο για την συνολική εικόνα του Παναθηναϊκού, τόσο αγωνιστικά, όσο και ως ΚΑΕ. Χρειάζεται μία αντικειμενική προσέγγιση για να δει κανείς τα πράγματα, ως προς τον πρώην, πλέον, προπονητή του «τριφυλλιού».

Ο Δημήτρης Πρίφτης είναι ένας πολύ ικανός προπονητής στο να ετοιμάσει την ομάδα για έναν αγώνα και μέσα σε ένα ευρύ χρονικό διάστημα να μπορέσει να περάσει τις αρχές του. Αυτό έκανε και στην Ούνιξ Καζάν και χάρη στο έντονο αμερικανικό στοιχείο δημιούργησε μία πολύ ανταγωνιστική ομάδα σε επίπεδο Eurocup, φτάνοντας μέχρι τον τελικό της περσινής σεζόν, όπου και έχασε τον τίτλο από τη Μονακό. 

Τρία σημεία λοιπόν:

Προετοιμασία για αγώνα
Χρόνος
Καλοί Αμερικανοί
Τι είδαμε στη βραχυχρόνια παρουσία του Πρίφτη στον Παναθηναϊκό; 

Να προετοιμάζεται το «τριφύλλι» καλά σε κρίσιμα παιχνίδια, αλλά όταν ο αντίπαλος προπονητής είχε plan b, να μπερδεύεται η ομάδα και να χάνει το δρόμο της. 
Προφανώς για να αποχωρεί χτες (12/04) από την ομάδα, να μην έχει τον απαιτούμενο χρόνο για να περάσει τις μπασκετικές αρχές του.
Να μην υπάρχει το απαιτούμενο μοντέλο για να παίξει με τον τρόπο του
Πρακτικά, λοιπόν, το πρόβλημα δεν ήταν το αποτέλεσμα για τον Παναθηναϊκό, αλλά το γεγονός πως δεν είχε μία αγωνιστική ταυτότητα, δεν είχε μία φιλοσοφία ότι, πχ θα μπούμε μέσα αποφασισμένοι για άμυνα, ή θα μπούμε μέσα και θα εκμεταλλευόμαστε τον Παπαγιάννη γιατί είναι ο καλύτερος σέντερ της Ευρώπης. Φάνηκε πολύ συγκεκριμένα το κενό των «πρασίνων» σε αυτό το μείζον ζήτημα στον τελευταίο αγώνα με τον Ολυμπιακό, κυρίως στο επιθετικό σκέλος. Τρίποντο ο Νέντοβιτς (συνέχεια) και isolation καταστάσεις. Επιθέσεις πολύ εντυπωσιακές και ενδιαφέρουσες, αν είναι όμως με μέτρο. Σε όλη τη διάρκεια της σεζόν, μάλιστα, έχει γίνει λόγος για την επιθετική παρουσία του Νέντοβιτς, κυρίως από το κοινό του «τριφυλλιού», λέγοντας πως ο Σέρβος είναι ο μόνος που θα μπορούσε να βρίσκεται σε ομάδα του Ομπράντοβιτς. Ναι, αλλά υπήρχε ποτέ περίπτωση να έλεγε ο Ζοτς, να συνεχίσει να σουτάρει κι ας αστοχεί, όπως έκανε τις προάλλες ο Πρίφτης; Καμία…!

Ο Δημήτρης Πρίφτης είχε όλα τα συστατικά στοιχεία στο βιογραφικό του για τη θέση του προπονητή στον Παναθηναϊκό: Έλληνας, με καλή παρουσία σε ομάδα του Eurocup που ήθελε να επιστρέψει στη χώρα και να δοκιμάσει την τύχη του στη Euroleague. Η έλλειψη χρόνου από την πλευρά της διοίκησης και η έλλειψη αγωνιστικής ταυτότητας από την πλευρά του, έφεραν το οριστικό διαζύγιο.

Τελευταία επιτυχία ο Μπέντιλ

Ο Αργύρης Πεδουλάκης ανέλαβε έναν ιδιαίτερο ρόλο, μιας και ανέλαβε τον ρόλο του τεχνικού διευθυντή του «τριφυλλιού», έχοντας σε πρώτο πλάνο να βρει τον προπονητή εκείνο που θα τρέξει την ομάδα, τουλάχιστον, για το υπόλοιπο της σεζόν, ενώ δεν αποκλείεται να γίνουν και οι σχετικές προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ.

Το πρώτο και βασικό για την περίπτωση του νέου τεχνικού διευθυντή του «τριφυλλιού» έχει να κάνει με το σεβασμό που πρέπει να έχει από τον κόσμο γύρω από την ομάδα. Σχόλια για ξένες γλώσσες, μη ικανότητα επικοινωνίας κλπ δεν έχουν καμία σχέση, όχι με τον ίδιο τον Αργύρη Πεδουλάκη, αλλά ούτε και με τον αθλητισμό. Πιστεύει κανείς ότι αν μία ομάδα και ένας παίκτης θέλουν να συμφωνήσουν, θα είναι πρόβλημα η επικοινωνία; Δεν έχει δηλαδή ο Χ παίκτης εκπρόσωπο στην Ελλάδα; Δεν είμαστε στο 1990 που η επικοινωνία ήταν δύσκολη, αλλά στο 2022.

Το πρόβλημα με την περίπτωση του Αργύρη Πεδουλάκη δεν έχει να κάνει με τις διαπραγματευτικές του ικανότητες, αλλά με τα παρελθοντικά αποτελέσματα του. Και εξηγούμαστε. Την τελευταία δεκαετία στις ομάδες που έχει βρεθεί ως προπονητής, ποιος παίκτης από όσους επέλεξε, έκανε καριέρα; Από τον αλήστου μνήμης Ντέργουιν Κίτσεν και τον Χίλτον Άρμστρονγκ της σεζόν 2012-13, στον Ουέσλεϊ Τζόνσον και τον Τζέικομπ Ουάιλι της σεζόν 2019-20 και ενώ στο μεσοδιάστημα υπήρξε η παρουσία στο Περιστέρι, όπου έκανε για πρώτη φορά την παρουσία του ο Μπεν Μπέντιλ.

Προφανώς, λοιπόν, όταν ένας άνθρωπος αναλαμβάνει ένα τέτοιο νευραλγικό πόστο, δεδομένα θα κάνει λάθη, δεδομένα θα έχει και επιτυχίες. Επιτυχία του Πεδουλάκη ήταν η ανεύρεση του Λάσμε, επιτυχία του Πεδουλάκη ήταν ο Μπέντιλ, επιτυχία του ήταν και ο Καράμπελας (ξεκίνησε το μπάσκετ στο Μαρκόπουλο και πήγε στις ακαδημίες του Περιστερίου όπου και ανέβηκε στο ανδρικό από τον Πεδουλάκη). Το βασικό ζήτημα, όμως, ήταν και παραμένει το status που (θέλει να) βρίσκεται ο Παναθηναϊκός, τόσο στο παρόν όσο και στο μέλλον του.

Τυχαία η δραστηριότητα Γιαννακόπουλου;

Η επιστροφή του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στα Παναθηναϊκά δρώμενα έρχεται σε μία ιδιαίτερη περίοδο. Δεν είναι λίγες οι μέρες από τότε που μεγάλα Μέσα της χώρας έπλεκαν το εγκώμιο των επιχειρήσεων του Ομίλου Γιαννακόπουλου, όσον αφορά τις επιτυχίες στα οικονομικά του. Παράλληλα, όμως, είναι και μία περίοδος που τερματίζεται, όπως όλα δείχνουν, η δίνη του κορωνοϊού και επιστρέφουν όλα σε μία κανονικότητα, κάτι το οποίο επηρεάζει και τον αθλητισμό που πλέον τα γήπεδα θα μπορούν να έχουν 100% στις κερκίδες τους. Συν τοις άλλοις, υπάρχει πάντα ανοιχτό και το ζήτημα του ΟΑΚΑ, μιας και σύμφωνα με ΜΜΕ που βρίσκονται κοντά στην ΚΑΕ, είναι πλέον κοντά η ολοκλήρωση της συμφωνίας ανάμεσα στο «τριφύλλι» και την Κυβέρνηση για να παραχωρηθεί το κλειστό των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων, κάτι που αλλάζει αυτόματα και το status του συλλόγου.

Φυσικά αν όλα αυτά δημιουργούν ένα πρόσφορο έδαφος για την επιστροφή του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στα δρώμενα της ΚΑΕ, δημιουργούνται απορίες για τον τρόπο και τον λόγο αποχώρησης του Δημήτρη Διαμαντίδη και του Φραγκίσκου Αλβέρτη από τα δρώμενα της ομάδας. Δεδομένα, ο τρόπος με τον οποίο ολοκληρώθηκε η συνεργασία με τον Δημήτρη Διαμαντίδη δεν συνάδει με ό,τι έχει προηγηθεί στο παρελθόν, όταν η ΚΑΕ (που τελούσε υπό τις οδηγίες του Δημήτρη Γιαννακόπουλου) τιμούσε τον 3D για όσα πρόσφερε στην ομάδα.

Σε κάθε περίπτωση, είναι δεδομένο πως μέχρι το τέλος της σεζόν θα υπάρχουν εξελίξεις γύρω από την ΚΑΕ, μιας και δεν θα υπάρχει πλέον πρόεδρος ελέω της αποχώρησης του Τάκη Τριαντόπουλου, το βασικό ζήτημα βέβαια δεν είναι άλλο από το να βρει επιτέλους ο σύλλογος την ηρεμία που αναζητά εδώ και μία δεκαετία.