Είναι η «λάμψη» του Μαντζούκα ικανή να κρύψει το «σκοτάδι»;

Στα 25 φετινά παιχνίδια που έχει δώσει στην Euroleague, ο Παναθηναϊκός έχει πανηγυρίσει μόλις 7 φορές. Επομένως, η νέα ήττα αυτή τη φορά από την Μακάμπι στο ΟΑΚΑ, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία ακόμα κακή μέρα στη «δουλειά». Λίγες αγωνιστικές έμειναν, προκειμένου το φετινό ευρωπαϊκό μαρτύριο να λάβει τέλος.

Και λέμε μαρτύριο, γιατί βλέπουμε τη μεγαλύτερη ομάδα στην σύγχρονη ιστορία της Euroleague όχι απλώς να χάνει. Τη βλέπουμε να παίζει με 10 παίκτες κάθε ματς, χωρίς να συμπληρώνει 12άδα. Να μην μπορεί να κάνει μεταγραφή, την ώρα που κάθε άλλη ενισχύεται. Να υφίσταται τις άθλιες διαιτησίες των διατεταγμένων του Τζόρντι. Όλα αυτά, είναι χειρότερα από τις (πολλέ)ς ήττες.

Επειδή όμως σε κάθε στιγμή πρέπει να αναδεικνύεται και μία «αχτίδα» φωτός, αυτή είναι σίγουρα εν προκειμένω ο Λευτέρης Μαντζούκας. Ο νεαρός φόργουορντ του «τριφυλλιού» ευστόχησε σε 3 συνολικά τρίποντα(!) με τους Ισραηλινούς, για να φτάσει από το ημίχρονο κιόλας στους 11 πόντους, όντας ο πρώτος σκόρερ των «πράσινων» και να πραγματοποιήσει κάπως έτσι, την καλύτερή του εμφάνιση με την φανέλα του Παναθηναϊκού.

Με τη σεζόν να έχει περάσει πια από τα μισά της διαδρομής, στο σύλλογο μπορούν να πουν πλέον με σιγουριά ότι η εξελικτική διαδικασία του Μαντζούκα προχωράει βάσει του αρχικού πλάνου. Ο μικρός είναι βέβαιο ότι, συνεχίζοντας να δουλεύει με συνέπεια, την επόμενη χρονιά θα έχει ακόμα μεγαλύτερο ρόλο. Ακόμα πιο σημαντικό στο ροτέισον. Μόνο με πρωτοκλασάτους Έλληνες μπροστάρηδες, μπορεί αυτή η ομάδα να ελπίζει σε κάποιο μέλλον. Και ναι, η «λάμψη» του Μαντζούκα είναι ικανή να κρύψει το «σκοτάδι». Γιατί ο Λευτέρης, δεν είναι το μοναδικό μεγάλο ελληνικό πρότζεκτ που έχει την τύχη να διαθέτει ο Παναθηναϊκός (σ.σ. Σαμοντούροφ, Χουγκάζ, Αβδάλας).