Η λάθος αναζήτηση guard και το «κλειδί» της επιτυχίας

Πέρασε αρκετός καιρός από το τελευταίο παιχνίδι που ο Παναθηναϊκός αγωνίστηκε στο ΟΑΚΑ με τον κόσμο στο πλευρό του και η αλήθεια είναι πως η χτεσινή εικόνα της εξέδρας στην αναμέτρηση με την Παρτιζάν, οι φωνές μετά από κάθε επιτυχημένη επιθετική προσπάθεια ή μετά από κάθε αμυντική εξολόθρευση, ξύπνησαν όμορφες αναμνήσεις. 

Αναμνήσεις. Μία λέξη μεγάλη ως προς τον αριθμό των γραμμάτων της. Μία λέξη τόσο σημαντική για τους φίλους του Παναθηναϊκού και συνάμα ένα «βραχνάς», μιας και θυμούνται τι έζησαν για σχεδόν 25 χρόνια και τι ζουν τώρα. Ένα «βαρίδι» στις πλάτες των ανθρώπων που τρέχουν την ομάδα διοικητικά, οργανωτικά και αγωνιστικά μιας και ό,τι και αν κάνουν, καλό ή κακό, γίνεται αυτόματη σύγκριση με το «χρυσό», εξάστερο παρελθόν.

Το παρελθόν, λοιπόν, μπορεί να είναι όμορφο διότι φέρνει θύμησες από μία εποχή που οι «πράσινοι» ήταν η κραταιά ομάδα της Ευρώπης, μπορεί όμως να φέρνει και δυσάρεστες συγκρίσεις. Μία τέτοια σύγκριση γίνεται τα τελευταία δύο χρόνια που στη μετά-Γιαννακόπουλου εποχή, ο Παναθηναϊκός αναζητά έναν point guard που θα κόψει ωσάν άλλος Μεγαλέξανδρος τον γόρδιο δεσμό της δημιουργίας από την περιφέρεια. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, ο «γόρδιος δεσμός» του Παναθηναϊκού έχει διττό χαρακτήρα. Αφενός δεν μπορεί μία ομάδα που έχει budget περίπου στα 5 εκατομμύρια να πάρει έναν παίκτη επιπέδου Διαμαντίδη-Καλάθη, αφετέρου δεν υπάρχει πλέον το στυλ αυτό σαν παίκτης. Πώς αναζητάς ένα «μοντέλο», όταν αυτό πλέον δεν παράγεται και όσα κομμάτια έχουν απομείνει είναι προχωρημένης ηλικίας;

«Τέλειωσαν» οι δημιουργοί

Τα δύο καλοκαίρια που έχουν προηγηθεί από την ημέρα που συντάσσεται το παρόν κείμενο, ο κόσμος του «τριφυλλιού» ζητά σαν άλλη Σαλώμη, όχι το κεφάλι του Προδρόμου, αλλά έναν καθαρό δημιουργό, έναν pass first point guard. Πόσοι τέτοιοι πλέον υπάρχουν στο ευρωπαϊκό μπάσκετ; Ο Καλάθης, ο Γιουλ, ο Ροντρίγκες και ο Πάνγκος που πήρε το δρόμο για το ΝΒΑ. Τρεις παίκτες. Μέσος όρο ηλικίας; 33,3 έτη. Μπορεί ο Παναθηναϊκός να τους προσεγγίσει; Μάλλον, μπορούσε ο Παναθηναϊκός να τους προσεγγίσει; Ο Καλάθης έφυγε από τον Παναθηναϊκό διότι δεν μπορούσε να αντέξει το συμβόλαιο του, ο Γιουλ είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τη Ρεάλ και ο «Τσάτσο» πληρώνεται αδρά για να προσφέρει την εμπειρία του στο Μιλάνο.

«Καλά μόνο αυτοί είναι;», θα ρωτήσει εύστοχα κανείς διαβάζοντας το άρθρο. Όχι. Υπάρχει και χιλιοταλαιπωρημένος Στέφαν Γιόβιτς που θα μπορούσε να είχε κάνει μεγάλη καριέρα, μιας και είναι ο… τελευταίος των Μοϊκανών του είδους, όμως οι συνεχείς τραυματισμοί τον έχουν αφήσει πίσω και στα 30 ψάχνει ένα καλό συμβόλαιο και το δικό του restart στην καριέρα του, έστω και αργοπορημένα.

Μετά, ποιος; Ποιος παίκτης που αγωνίζεται αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη (μιλάμε στο υψηλό, ούτε καν στο υψηλότερο επίπεδο), αγωνίζεται αποκλειστικά στο «1»; Ο Σλούκας; Μα τα καλά του παιχνίδια στη Φενέρμπαχτσε να έκανε όταν αγωνιζόταν και στο «2». Ο Λαπροβίτολα; Μα πέρυσι ήταν στους διακριθέντες στην παρ’ ολίγο ανατροπή με την Εφές στα playoffs της Euroleague, αγωνιζόμενος εναλλάξ στις θέσεις των guard με τους Γιουλ και Αμπάλντε. Ο Τζέιμς; Μα στον Παναθηναϊκό τον είχαμε βγάλει «2» που αγωνίζεται και στο «1».

Έχουμε combo guard. Ζήτω τα combo guard!

Μπορεί το ανωτέρω QNA να γίνει με όλους τους guard που αγωνίζονται αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη. Το μπάσκετ εξελίσσεται και με βάση αυτό θα πρέπει να κινηθεί και ο Παναθηναϊκός. Αν, λοιπόν, οι «πράσινοι» θέλουν όντως να προχωρήσουν σε απόκτηση παίκτη (που λογικά θέλουν γιατί το είπε και ο ίδιος ο Δημήτρης Πρίφτης), τότε θα πρέπει να συνεχίσουν στη λογική που έχουν χτίσει ήδη την ομάδα τους: ένας ακόμα combo guard. Ναι, ένας ακόμα combo guard. Και ο Νέντοβιτς combo guard είναι και ο Πέρι κατά κύριο λόγο combo guard και ο Μέικον combo guard και ο Μποχωρίδης για τα δεδομένα του ελληνικού μπάσκετ και την εξέλιξη του στον Έλληνα παίκτη combo guard είναι. 

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αναλύσεις ούτε εξειδικευμένα νούμερα για να δει κανείς πώς εξελίσσεται το μπάσκετ στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια. Αρκεί μόνο μία ματιά στην τελευταία πρωταθλήτρια Ευρώπης, την Εφές Αναντολού, για να καταλάβει για τον τρόπο που αναπτύσσονται οι ομάδες στην περιφέρεια. Ούτε ο Μίτσιτς, ούτε ο Λάρκιν, ούτε ο Μπουμπουά θεωρούνται κλασσικοί «άσσοι». Δεν θεωρούνται ούτε κλασσικοί «δύο». Είναι αυτό που λένε (και λέμε) κάποιοι «ενάμισι». Είναι τα combo guard. Τέτοιον παίκτη ήθελαν και στη Φενέρμπαχτσε και πήραν τον Πιέρια Χένρι. Ανάλογη λογική είχε και ο Ντούσαν Ιβάνοβιτς και έφερε στη Μπασκόνια τον (αποχωρήσαντα νύχτα από τον Ολυμπιακό) Ουέιντ Μπόλντουϊν, αλλά και τον έμπειρο Τζέισον Γκρέιντζερ. Ακόμα και η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ, τα τελευταία «κάστρα» των pass first playmakers, πήραν τον Λαπροβίτολα και τον Ουίλιαμς Γκος αντίστοιχα. 

Χρόνος: ο ρυθμιστής της ουσιαστικής επόμενης ημέρας

Το φιλικό με την Παρτιζάν ήταν ουσιώδες γιατί ο κόσμος είδε κάποια ενδιαφέροντα πράγματα. Δεν είναι το σκορ ή το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός επέστρεψε από το -20 και κέρδισε στην παράταση ή η «ψυχή» που έβγαλαν οι παίκτες (υπερβολή να λέγεται και να γράφεται για φιλικό). Οι «πράσινοι» έβγαλαν κάποιες όμορφες φάσεις, υπήρχε συντονισμένη προσπάθεια, φαίνεται δηλαδή με γυμνό μάτι ότι ο Παναθηναϊκός και ο Δημήτρης Πρίφτης έχουν δουλέψει στην τακτική. Φαίνεται, επίσης, ότι θα χρειαστεί χρόνος προσαρμογής για πολλούς παίκτες, μιας και οι περισσότεροι του υπάρχοντος ρόστερ δεν έχουν εμπειρία από την Euroleague.

Αυτή η έλλειψη εμπειρίας ήταν και ο λόγος που αποκτήθηκε ο, θετικός στον αγώνα με την Παρτιζάν, Τζέρεμι Έβανς. Προφανώς ο Δημήτρης Πρίφτης θα ήθελε ιδεατά έναν power forward με καλά ποσοστά στο τρίποντο. Υπάρχουν, όμως, δύο μεγάλα ΑΛΛΑ. Πρώτον, ο Παναθηναϊκός έχει ένα ρόστερ και ένα budget που αναγκαστικά ξεκινά από τα χαμηλά στρώματα, συνεπώς πρώτα θα πρέπει να αμυνθεί και μετά να βγει μπροστά. Δεύτερον και πολύ σημαντικότερο, ο Έβανς είναι μόλις ο 5ος έμπειρος σε επίπεδο Euroleague παίκτης του Παναθηναϊκού. Δεν μπορούσε ο Παναθηναϊκός να έχει κι άλλο παίκτη προερχόμενο από το BCL ή το Eurocup. Στα 33 του χρόνια είναι σχεδόν δεδομένο ότι δεν θα έχει την αλτικότητα που είχε στα videos με τα καρφώματα στο ΝΒΑ, έχει όμως την εμπειρία να παίξει με άλλα χαρίσματα.

Το βασικό πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό δεν είναι ο Έβανς ή η ματαιοδοξία που διέπει τους φίλους της ομάδας για την έλλειψη κλασσικού «άσου». Το ζήτημα για το «τριφύλλι» είναι να βρεθεί και κυρίως να δώσει χρόνο στο υπάρχον project. Κανείς δεν περιμένει από τον Πέρι (πολύ καλή παρουσία δημιουργικά και εκτελεστικά, σε αναλογία με την εμπειρία του) να γίνει Λάρκιν και από το Μέικον να γίνει Μάικ Τζέιμς ή από τον Φλόιντ να γίνει Ταβάρες. Δεδομένα όμως το ρόστερ του Παναθηναϊκού έχει δυνατότητες εξέλιξης, γιατί όλοι αυτοί οι παίκτες θα αποκομίσουν εμπειρίες και μαζί και ο προπονητής από το υψηλότερο επίπεδο. Ας σκεφτούμε, λοιπόν, πόσο καλύτερα θα μπορεί να είναι η ομάδα αυτή με την προσθήκη ενός ακόμα guard (combo, μην ξεχνιόμαστε) στο τέλος του χρόνου, όταν θα έχει φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο η ατομική και συλλογική βελτίωση; Καλή η κατακραυγή (αυξάνει τα ποσοστά αρεσκείας), αλλά ακόμα καλύτερη η πραγματικότητα, ο Παναθηναϊκός δεν θα σηκώσει το 7ο, αλλά έχει δημιουργήσει τις προοπτικές να έχει ένα ρόστερ που θα μπορέσει μακροπρόθεσμα να είναι πολύ πιο ανταγωνιστικός σε σχέση με τώρα.