Μποντιρόγκα: «Πάντα θα είμαι βάζελος»

Αναλυτικά ένα μέρος των όσων είπε στο «gazzetta.gr»:

Γενικώς, είσαι άνθρωπος της νοσταλγίας; Ζεις με τις αναμνήσεις σου;

«Οι αναμνήσεις και η καριέρα είναι μόνο ένα κομμάτι της ζωή μου. Πολλές φορές είναι ευπρόσδεκτες. Καμιά φορά σκέφτομαι αυτό ή εκείνο το παιχνίδι… Έχω φτιάξει όμορφες αναμνήσεις. Όλα εκείνα τα ντέρμπι, όλοι εκείνοι οι τελικοί με την εθνική και τις ομάδες μου, όλα αυτά είναι βαθιά μέσα μου… Ένα κομμάτι του εαυτού μου. Τα απόλαυσα εκείνη τη στιγμή όμως δεν ζω στο παρελθόν. Πάντα προκαλούσα τον εαυτό μου. Δεν είμαι ο τύπος που θα κατακτούσα μια EuroLeague και μετά θα έλεγα “ΟΚ, αρκετά, είμαι χαρούμενος με αυτό”. Ήθελα τη δεύτερη, μετά την τρίτη και την τέταρτη! Να κερδίσω ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, μετά ένα δεύτερο και το τρίτο… Τώρα δεν σκέφτομαι τι θα γινόταν αν έκανα διαφορετικές επιλογές. Το παρελθόν είναι εκεί, το έζησα καλά, καμιά φορά μιλάω με τους φίλους μου για αυτό… Όμως δεν ζω σε αυτό».

Πώς κατάφερες να γίνεις ένα με τον Παναθηναϊκό; Να δημιουργήσεις σχέσεις ζωής με αυτή την ομάδα;

«Νομίζω πως ήλθε φυσιολογικά… Δεν ξέρω, ειλικρινά. Ήταν κάτι που μου βγήκε από την πρώτη στιγμή που ήλθα. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι μόνο οι νίκες στην Μπολόνια ή στον Πειραιά… Οι φίλαθλοί του με άγγιξαν. Από την πρώτη μέρα ένιωσα σαν να μεγάλωσα εκεί! Μου έδωσαν αυτή την ενέργεια όπως κανείς άλλος. Συνέβη αμέσως. Πήρα αγάπη και ήθελα να την επιστρέψω, να τους κάνω να νιώθουν χαρούμενοι και περήφανοι. Δεν μπορείς να κοροϊδέψεις τον κόσμο του Παναθηναϊκού! Όλοι ξέρουν πως η σχέση μας είναι αληθινή. Πως αυτό που ένιωθα για εκείνους έβγαινε από μέσα μου. Είναι αδύνατον να τους κοροϊδέψεις! Είσαι σαν τον ηθοποιό που ανεβαίνει στο θέατρο. Δεν μπορείς να κρυφτείς. Ο κόσμος θα σε κρίνει. Αν είσαι καλός, αν είσαι κακός, αν δεν είσαι στη μέρα σου… Αυτό που έχω στη ψυχή μου για τον Παναθηναϊκό και τον κόσμο του είναι αληθινό».

Τι ήταν, λοιπόν ο Παναθηναϊκός για τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα;

«Το καλύτερο κομμάτι της καριέρας μου. Αν βάλω στην άκρη την εθνική ομάδα… Κάτι ξεχωριστό, αληθινό και δυνατό. Ο Παναθηναϊκός έχει τεράστια ιστορία, πέρασαν απίστευτοι παίκτες και προπονητές όμως την περίοδο που ήλθα, κυρίαρχος ήταν ο Ολυμπιακός. Χτίσαμε λοιπόν κάτι νέο. Αλλάξαμε την κατάσταση, φέραμε μια νέα νοοτροπία στον Παναθηναϊκό. Τη νοοτροπία του νικητή. Δεν ήταν εύκολο. Ο Ολυμπιακός είχε την αυτοπεποίθηση, είχε κερδίσει τα προηγούμενα πρωταθλήματα… Με το πρωτάθλημα στο ΣΕΦ άρχισε η κυριαρχία μας. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη».

Ακόμα βάζεις α’ πληθυντικό όταν μιλάς για τον Παναθηναϊκό…

«Είναι κάτι που χτίσαμε μαζί. Ο κύριος Παύλος και ο κύριος Θανάσης έβαζαν πάθος και τρέλα… Όταν ήλθα, το είδα. Όλοι στον Παναθηναϊκό ήταν μια μεγάλη οικογένεια. Χτίσαμε κάτι αληθινό. Μια οικογένεια που μεγάλωνε μαζί».

Από την άλλη πλευρά, τι ήταν ο Μποντιρόγκα για τον Παναθηναϊκό;

«Μεγάλωσα μαζί του. Νομίζω πως έδωσα τα πάντα και ο κόσμος το είδε. Βάλαμε τις βάσεις για τα επόμενα χρόνια. Για ό,τι μεγάλο ακολούθησε… Κάναμε μαζί εκείνα τα πρώτα βήματα».

Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος….

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον αγώνα στο Ζάγκρεμπ, εκείνον τον προημιτελικό με την Τσιμπόνα. Νομίζω πως ο Θανάσης είχε ένα καρδιακό επεισόδιο. Πήγε στο νοσοκομείο και φώναξε να του φέρουν μια τηλεόραση για να δει τον Παναθηναϊκό! Επίσης, εκείνη η αγκαλιά στη Θεσσαλονίκη, μετά τον τελικό της Ευρωλίγκας. Το ίδιο και ο Παύλος. Ήταν δυο διαφορετικοί χαρακτήρες. Είχαν το ίδιο πάθος όμως ο Παύλος εξέφραζε διαφορετικά τα συναισθήματά του. Δυο αγνοί και υπέροχοι άνθρωποι… Μετά από έναν τελικό Κυπέλλου με την ΑΕΚ στη Θεσσαλονίκη που χάσαμε, ο Παύλος ήλθε να με αγκαλιάσει και να μου πει: “Αγόρι μου μην στεναχωριέσαι… Δεν πειράζει”. Για αυτούς τους ανθρώπους, δίνεις τα πάντα. Είχαν τις οικογένειές τους και τον Παναθηναϊκό. Ήταν το ίδιο για εκείνους. Θυμάμαι τον Θανάση να παίρνει το μικρόφωνο και να λέει στο ΟΑΚΑ πως ήθελε να τον θάψουν με τη σημαία του Παναθηναϊκού…».

Πως άκουσες εκείνη τη δήλωση του Θανάση Γιαννακόπουλου;

«Βλέπεις πόσο αγαπούσε τον Παναθηναϊκό και τι ήταν ο Παναθηναϊκός για εκείνον. Από την πλευρά μου, ήταν τεράστια χαρά που έπαιξα για αυτούς τους ανθρώπους, που φτιάξαμε μαζί αυτές τις αναμνήσεις. Και φυσικά για τους φιλάθλους…».

Ήταν ίσως η μόνη στιγμή που έσπασες μέσα σου;

«Ναι… Ήταν δύσκολο να κοντρολάρεις τα συναισθήματά σου. Το έκανα όλα αυτά τα χρόνια δεν μπορούσα να το κάνω εκεί».

Πως θα ήθελες να σε θυμούνται οι φίλοι του Παναθηναϊκού;

«Δεν ξέρω… Δεν υπάρχει συνταγή. Δεν είναι ότι πας στο φαρμακείο με μια συνταγή και λες: “Θέλω να με θυμούνται έτσι”. Νιώθουν πράγματα, νιώθω κι εγώ πράγματα, δεν υπάρχει συνταγή για αυτό. Πρέπει να είσαι αληθινός. Πλέον βλέπω τι γίνεται στην εποχή που ζούμε με τα social media. Κάποιος παίκτης θα ανεβάσει μια φωτογραφία, θα πει πως αγαπά την ομάδα, πως θα την αγαπά για πάντα, πως αγαπάει τον κόσμο της κλπ. Δεν είναι έτσι. Δείξε μου κάτι αληθινό! Δεν μιλάω για το γήπεδο, αλλά εκτός γηπέδου. Αν με ρωτάς, είμαι βάζελος! Πάντα θα είμαι. Όπως λέω… Το αίμα είναι πράσινο (σ.σ. το λέει στα ελληνικά)».