Έχουμε καταλάβει ότι οι μεγάλες στιγμές πλέον του Παναθηναϊκού, είναι απλά κάποιες νίκες;

Πέρασαν κάποιες μέρες από την ήττα στο ντέρμπι της Λεωφόρου με τον ΠΑΟΚ, καθώς και τη συντριβή από τον Ερυθρό Αστέρα με 33 πόντους στο Βελιγράδι, και αν μιλήσει κανείς με φίλους του Παναθηναϊκού, δύο είναι τα συναισθήματα που κυριαρχούν. Είτε αφόρητη απογοήτευση και πικρία, είτε σκέτη αδιαφορία.

Ο Παναθηναϊκός μπορεί ουσιαστικά να μην είναι ένας, ενιαίος και αδιαίρετος, όπως τον ονειρεύονταν ο Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος. Ωστόσο όσοι υποστηρίζουν και αγαπούν παθολογικά αυτή την ομάδα, είναι οι ίδιοι άνθρωποι! Και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ. Ε αυτοί, λοιπόν, όσοι έχουν απομείνει δηλαδή να ασχολούνται ακόμα, έχουν ΚΟΥΡΑΣΤΕΙ. Όχι γιατί ο Παναθηναϊκός περνάει δύσκολους καιρούς αγωνιστικά. Πολύ περισσότερο, διότι δεν βλέπουν να υπάρχει μέλλον!

Έχουμε καταλάβει ότι οι μεγάλες στιγμές πλέον του Παναθηναϊκού, είναι απλά κάποιες νίκες; Όπως με τον Ολυμπιακό πέρσι στη Λεωφόρο στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος, όπως με την Εφές και την Φενέρ φέτος στο ΟΑΚΑ. Το «τριφύλλι» όμως δεν είναι αυτό! Αυτός ο σύλλογος από την πρώτη στιγμή που «γεννήθηκε», είχε ένα και μοναδικό προορισμό. Να πρωταγωνιστεί! Δεν κέρδιζε πάντα, δεν ήμασταν ποτέ Ολυμπιακός για να αποτελεί αυτό αυτοσκοπός. Πάντα ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ πάλευε όμως, πάντα διεκδικούσε. Πάντοτε έκανε αυτά που κανείς άλλος δεν μπορούσε να φανταστεί. Μεγάλες πορείες στο ποδόσφαιρο στο Champions League και όχι μόνο, 6 ευρωπαϊκά σε 15 χρόνια στο μπάσκετ! Τι να πει και ποιος σε αυτό το μέγεθος που λέγεται Παναθηναϊκός;

Το τραγικό της υπόθεσης είναι πως όλα τα παραπάνω, μοιάζουν μακρινό παρελθόν. Για χρόνια ο Παναθηναϊκός έμαθε να ζει από τις αναμνήσεις του. Όταν αυτό έπαψε να είναι αρκετό, άρχισε να μεγαλοποιεί μεμονωμένα μεγάλες νίκες. Πλέον, ωστόσο, ούτε αυτές μοιάζουν αρκετές! Αλλά μέχρι πότε θα συνεχιστεί αυτό το... μαρτύριο;